سلام!
اکثر عکسایی که از اتاقم میگیرم مربوط به همین یه تیکه ی آبی هستش که کنج میزمه!
تنها جاییه که وقتی بهش نگاه میکنم حالم خوب میشه!
زمانی که میشینم حافظ رو باز میکنم و شروع میکنم به خوندنش و حضرت میگه:
حافظ صبور باش که در راه عاشقی
هر کس که جان نداد به جانان نمی‌رسد
یا حتی موقعی که سهراب میخونم و عطر نرگسای قشنگم هوش از سرم میپرونه!
+تازه اگه چاییش تازه دم باشه و زعفرونی که دیگه اخر حال خوب بودنه!
[به وقت چهار بهمن ماه]
درباره این سایت